Marian Wójcik Zasłużonym dla Miasta Bełchatowa [FOTO]

Projekt uchwały w sprawie wyróżnienia Mariana Wójcika mianem Zasłużony dla Miasta Bełchatowa podczas LI Sesji Rady Miejskiej w Bełchatowie złożyła Kapituła Tytułu. Nikt nie miał wątpliwości, że Marian Wójcik zasługuje na to wyróżnienie, dlatego też uchwałę przyjęto jednogłośnie. W uzasadnieniu do Uchwały Rady Miejskiej w Bełchatowie czytamy między innymi:

„Marian Wójcik to najbardziej znany działacz społeczny MiastaBełchatowa od ponad pół wieku. (…) to prawdziwy kronikarz dnia codziennego, obecny zawsze i wszędzie, gdzie bije puls naszego miasta”. Jak powiedział jeden z radnych, to Mu się po prostu należy.

Akt Nadania, statuetkę z symbolicznym bełchatowskim jabłkiem oraz kwiaty wręczyli Mariola Czechowska, prezydent Bełchatowa, Elżbieta Naturalna, przewodnicząca, oraz Piotr Wysocki i Sebastian Brózda, wiceprzewodniczący Rady Miejskiej w Bełchatowie. Marianowi Wójcikowi gratulacje złożyli i dziękowali za wkład w wychowanie bełchatowskiej młodzieży i krzewienie historii miasta poseł Dariusz Kubiak, przedstawiciele Stowarzyszenia Przyjaciół Bełchatowa, a także radni. W krótkim przemówieniu Marian Wójcik podziękował wszystkim, którzy przyczynili się do nadania mu tytułu Zasłużony dla Miasta Bełchatowa. Wspominał też swoich uczniów, przyjaciół, współpracowników i wszystkich tych, z którymi odkrywał i utrwalał dzieje Bełchatowa.

Mariana Wójcika znają chyba wszyscy, bo to dawny nauczyciel, który z aparatem fotograficznym przemierza ulice Bełchatowa. Jest wszędzie tam, gdzie dzieje się coś istotnego.Spotkać go można na patriotycznych uroczystościach i imprezach kulturalnych, zawsze obecny, zawsze gotowy do działania. Jego zdjęcia wielokrotnie można było oglądać w bełchatowskich placówkach kultury.

Pochodzi z Tomaszowa Mazowieckiego, ale - jak sam podkreśla - jest bełchatowianinem, a stał się nim przypadkiem. Po skończeniu liceum pedagogicznego (1954), w łódzkim kuratorium zaproponowano mu kilka miejsc, w których mógłby podjąć pracę. Wśród nich był Bełchatów.

– Wybrałem to miasto, bo pomyliło mi się z Będkowem koło Tomaszowa - wspominał z uśmiechem Wójcik.

Od tego czasu jego losy nierozerwalnie łączą się z Bełchatowem. Tu kształcił i wychowywał kilka pokoleń bełchatowian. Uczniowie z rozrzewnieniem wspominają jego lekcje. Z wieloma z nich wciąż utrzymuje kontakt.

Dziś ma 84 lata, jednak nie rezygnuje z aktywności. Jak sam mówi, nie jest mu łatwo, ale nie poddaje się, bo fotografia to sposób na życie, na samotność. Swój pierwszy skrzynkowy aparat otrzymał od chrzestnego.

– Byłem wtedy w szkole podstawowej. Z dumą nosiłem go na ramieniu. A później, już w liceum, była pierwsza lustrzanka, z którą praktycznie się nie rozstawałem – opowiada Marian Wójcik i dodaje, że dziś też stale nosi przy sobie sprzęt fotograficzny.

Jego dom to archiwum życia Bełchatowa od lat powojennych. Szafy w przedpokoju i pokoju skrywają kilkadzięsiąt segregatorów oraz teczek z dokumentami, wycinkami z gazet, biuletynów, zdjęciami, wywiadami i autorskimi artykułami o „historiach znanych i nieznanych”.

– To się zaczęło, gdy byłem nauczycielem. Młodzież z różnych organizacji, którymi się opiekowałem, prowadziła kroniki pod moim kierunkiem – mówi Marian Wójcik sięgając pamięcią do początków swej pasji dokumentowania. - Do pisania z kolei zachęciły mnie Jadwiga Nadanowa i Stefania Bykowska, a wspierała ukochana żona Jadwiga, z którą przeżyłem cudowne 35 lat. Nikt o tym nie wie, ale to wszystko dzięki niej. To żona mnie mobilizowała, namawiała, wspierała, pomagała całe życie. Bez niej nie byłoby ani zdjęć, ani mojego archiwum – wspominał wyraźnie poruszony